Wat waren we trots en gelukkig toen Rosa op 23 augustus 2017 haar eerste nestje op de wereld zette en zich negen weken volledig voor alle pups gaf. Nadat ook Bram het nest verlaten had en alleen Ziva nog in huis was, keerde voor Rosa de rust (enigszins) terug, want met een pup in huis is het natuurlijk niet echt rustig te noemen. Maar we genoten allemaal van elkaar! Rosa had qua gewicht en vacht wel wat ingeleverd, maar dat herstelde zich goed en het gewone leventje ging weer verder.
Rosa was Rosa en lief als ze was, liet ze veel van Ziva toe, maar als ze het genoeg vond, liet ze dat wel merken. We merken nu dat Rosa (onbewust) heel veel aan Ziva doorgegeven heeft en we zeggen regelmatig tegen elkaar “Zie je wat Ziva doet? Net als Rosa”.  Dat brengt bij ons naast een traan ook een glimlach op ons gezicht, want nu Rosa er niet meer is, krijgen we steeds meer te zien dat Ziva zoveel op Rosa lijkt. Rosa voelde onze stemmingen altijd feilloos aan en kwam troost en kusjes brengen. Ook was ze altijd in voor een wandeling of samen spelen. Op de trimtafel staan vond ze niet zo prettig en showen begon ze na haar derde pas echt leuk te vinden. Rosa was best nieuwsgierig, want ze liep graag met je mee om te kijken wat je ging doen en ze zat veelvuldig voor het raam te kijken wat er buiten gebeurde. Pakte je de sleutels van de achterdeur dan wist ze niet hoe snel ze bij de deur moest komen. Tijdens het uitlaten liep ze altijd voorop en ook dat heeft ze aan Ziva doorgegeven.
Toen ik hoorde dat de mama van Rosa, Willow (Rough Wroughts Mauri Mageia) in april 2018 in Goes aan de show mee zou doen, was ik blij dat de vacht van Rosa voldoende hersteld was en heb ik haar ook ingeschreven, zodat ze samen op die show konden schitteren. En dat hebben ze gedaan! Mama Willow werd Nederlands Kampioen en Rosa liep prachtig en kreeg een 3U met een heel mooi keurrapport waar de keurmeester Rosa prima in typeerde met de zin: “Such a sweet character.”
Een goede maand later werd Rosa schijnzwanger en zag ik dat haar lippen en tandvlees licht van kleur waren. We brachten een bezoekje aan de dierenarts waar bloed werd afgenomen en we (mede door het Pinksterweekend) lang op de uitslag moesten wachten. De uitslag gaf aan dat Rosa veel te  weinig rode bloedcellen had … Ik had ondertussen een afspraak bij de Universiteitskliniek gezelschapsdieren in Utrecht gemaakt en daar werd, naast andere onderzoeken, ook een beenmergpunctie gedaan. De uitslag daarvan gaf aan dat Rosa wel nieuwe rode bloedcellen aanmaakte, maar deze kwamen niet in de bloedbaan terecht. Dit betekende dat haar lichaam haar rode bloedcellen aanviel en Rosa een ernstige bloedarmoede had en ze heel moe was. We hebben verschillende (combinaties van) medicatie voorgeschreven gekregen en in het begin leek ze daar goed op te reageren.
We zijn nog in juli 2018 in Rekem (België) op vakantie geweest. We zagen dat Rosa niet op de volle 100 % leefde, maar ze leefde daar wel op. Op haar manier speelde ze met Yara en Ziva mee en in een koel plekje onder een struik liet ze zien dat ze echt nog wel een gat kon graven.
Helaas sloegen de medicijnen niet echt aan en ging het in december ineens hard achteruit. Haar bloedwaardes waren zo laag dat we voor een hele moeilijke beslissing kwamen te staan. Die aller moeilijkste beslissing konden we op dat moment nog niet nemen en we besloten dat we Rosa een bloedtransfusie zouden laten krijgen. Op vrijdagmiddag 28 december brachten we haar naar Utrecht en op zaterdagmiddag mochten we haar weer ophalen. Tussendoor hadden we haar op de camera kunnen zien en ze zag er nog hetzelfde uit als toen we haar brachten. Ik had verwacht dat ze door die bloedtransfusie direct op zou knappen, maar dat was niet zo. Gelukkig knapte ze wel gedurende de week op en dat bleef ook een tijdje zo. We konden weer ons grote rondje door het dorp lopen en als Rosa dacht dat er op straat iets gebeurde, liep ze vlot naar het raam. We konden ons geluk niet op. Maar … de op maat gemaakte capsules bleven hun werk niet doen en na een paar weken zagen we dat het weer terug uit ging. Omdat we haar voor de paar weken dat het goed gegaan was, niet weer een bloedtransfusie wilden geven en Rosa steeds minder goed uit de voeten kon, hebben we besloten haar verder lijden te besparen en is de dierenarts op vrijdag 8 maart gekomen om haar in te laten slapen.
Rosa is vredig ingeslapen en ondanks het enorme verdriet dat wij hebben, kunnen we zeggen dat we voor Rosa de juiste beslissing hebben genomen.
Voor altijd in onze gedachten en ons hart, de grootste liefde van ons leven …